زیستن و بودن در زمان سیدالشهدا علیه السلام آرزوی هر عاشق دلباخته ای است،تا پروانه وار گرد وجودش بگردد. چه می توان کرد! زمان، بین ما و مولایمان فاصله انداخته و چشم را از دیدن جمال ملکوتی اش محروم ساخته است. اما  مهمتر از زیستن در زمان آن حضرت، زندگی در مسیر رضایت آن سلطان عشق است.

بیایید لحظه ای به عقب برگردیم و خود را در زمان مولایمان تصور کنیم. قاصدی خبر می آورد که مولا می خواهدزمین یا خانه و یا یکی از املاکش را اجاره دهد. چه می کنیم؟ قطعا می شتابیم. چرا که مستاجر مولا بودن افتخاری است که سرودست شکستن برای رسیدن بدان می ارزد. خانه و زمین متعلق به مولا، مال و ملک طیب و طاهر و پربرکتی است که نمونه اش را نمی توانی پیدا کنی. اگر در صف متقاضیان درآمدی، با تمام وجود دلت میخواهد حتی چندین برابر ارزش اجاره را هم بپردازیتا مستاجر آن حضرت باشی. تو که واله و شیدای حسینی و دنبال بهانه برای فدا نمودن جان و مال و فرزندانت بوده ای،  چرا چنین نکنی! ملک را که اجاره کردی در پوست خود نمی گنجی، سندش را در دست می گیری و مستاجر مولا شدنت را با افتخار همه جا جار میزنی. در داخل خانه به چشم قداست به آن می نگری و سراپا چشم می شوی که از خانه مولایت تا آن موقع که در اختیار توست به خوبی مراقبت کنی تا آسیبی بدان وارد نیاید. و اگر مولا تو را لایق بداند که متولی و وکیل اموالش شوی،چنان شور و شعفی به تو دست می دهد که در سعادت، نظیر می طلبی. هنگام اجاره دادن ملک متعلق به مولا از هرجهت مراقبی تا اولا آن را به کسی اجاره بدهی که لیاقت داشته باشد. ثانیا در اجاره دادن و مبلغ اجاره، نمی گذاری روابط بستگان و آشنایان  یا ترس و خجالت از دیگران بر ارادتت به مولا غلبه کند و منفعت آنها را بر مولا ترجیح نمی دهی. ثالثا اگر مستاجری در پرداخت اجاره و یا حفظ مال کوتاهی کند بی هیچ درنگ و ملاحظه ای با او برخورد میکنی تا حق مولایت پایمال نشود.

حال در همان زمان اگر کسی پیدا شود و بخواهد اجاره را کمتر  بپردازد و یا در پرداخت اجاره بها کوتاهی کند یا از خانه ای که اجاره کرده خوب مراقبت نکند، با چه دیدی به او می نگریم؟ آیا او را مورد شماتت قرار نمی دهیم؟ اگر کسی که وکیل و متولی از سوی مولاست چه عمدا و چه سهوا در وظیفه خویش کوتاهی کند و یا نتواند حق مولایش را بر دیگران مقدم دارد و در نتیجه به منفعت آنان بیشتر بها بدهد، با چه دیدی به او می نگریم؟ آیا این شخص در مقایسه با شمر،یزید و عمرسعد و... تفاوتی دارد؟!آیا نمیتوانیم بگوییم کسی که به مال و دارایی آقا رحم نمی کند به جانش نیز رحم نخواهد کرد؟!

به زمان کنونی برگردیم.

مگر نه این است که ما شیعیان اعتقاد داریم که حیات و ممات اهل بیت علیهم السلام یکی است ؟ مگر نه این است که آن بزرگواران به ما و اعمال ما احاطه دارند و به تعبیر قرآن کریم اعمال ما را می بینند؟ مگر نه این است که در زیارتنامه هایشان شهادت می دهیم که آنها ما را می بینند و کلام ما را می شنوند و سلام ما را پاسخ می دهند؟ مگر نه این است که آنها همیشه حاضرند هرچند که ظاهر نباشند؟ مگر نه این است که قسمت عمده ای از موقوفات برای اهل بیت و مخصوصا سیدالشهدا علیه السلام است؟ و مگر نه اینست که مالی که برای آنان وقف شده باشد همانند همان ملکی است که در زمان حیاتشان به آنها تعلق داشت؟ و در یک کلام:موقوفات آنها همانند ملکشان در زمان حیات است.

پس چرا؟

چرا بعضی  وقتی می خواهند موقوفه ای را اجاره کنند به هر دری می زنند و به هر کسی متوسل می شوند تا اجاره کمتری پرداخت کنند؟

چرا برخی موقوفه را مال بی صاحب می پندارند و ارزشی برای آن قائل نیستند؟

چرا بعضی از خانه و کاشانه خود بیش از موقوفه مراقبت می کنند و ناخواسته خود را بر صاحب موقوفه که اهل بیت علیهم السلام هستند، مقدم می دارند؟

چرا برخی از وکلا و متولیان در اجاره دادن موقوفه، به اندازه ای که برای دارایی خود حساسیت نشان می دهند برای موقوفه دل نمی سوزانند؟

چرا برخی برای احقاق حقوق موقوفه، آنگونه که شایسته است تلاش نمی کنند و حتی گاهی کوتاهی می کنند؟

وچرا...؟

از این دست چراها زیاد است و مجال برای پرداختن بدان کم.

پس مهم اینکه:کوتاهی در امور موقوفات اهل بیت علیهم السلام،کوتاهی در حق آنهاست. از این رو همه در مقابل  موقوفات مسئولیم و باید در نحوه استفاده،هزینه، اجاره و احقاق تمامی حقوق مربوط به آن، اهل بیت عصمت و طهارت را برخود و بر دیگران مقدم کنیم، مقدم داریم تا شرمنده آنها نباشیم.انشاءالله.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: